اصولا نویسندگی شامل هر مطلبی است که با نوشتن در ارتباط باشد، هر نوشته بی هدف و با هدف.

نویسنده کسی است که خلاقیت هایش را بنویسد. چیزی را کشف کند که کسی به آن دست نیافته است. یعنی نویسنده کسی است که خود و جامعه خود را افشا می کند. مثلا اگر امیل زولا از خشونت می نویسد، در واقع خشونت را فریاد می زند و اعتراض می کند.

نویسنده موجودی است معترض نسبت به وضعیت موجود برای رسیدن به وضعیت موعود. وضعیت موجود همیشه در همه جا یکسان نیست. مثلا در سوئد با ایران متفاوت است و ایران با عراق. ولی وضعیت موعود چیزی است که نویسنده ها به آن فکر می کنند و آرزو دارند .

طبق اصول نویسندگی، آیا کسی که سواد خواندن و نوشتن داشته باشد نویسنده است؟

برخی معتقدند که نویسنده کسی است که باید از موهبت الهی برخوردار باشد. نویسنده کسی است که در درون خود یک شهرزاد قصه گو داشته باشد. کسی که بتواند قصه و داستان تعریف کند. و چون نهاد انسان از آغاز  با قصه و داستان عجین است، پس هر کسی نمی تواند قصه بگوید و داستان بنویسد. هر مادر بزرگی قصه گو نیست. بعضی از مادر بزرگها این شهرزاد درون را دارند و قصه گو هستند.

در بحث اصول نویسندگی، باید به این نکته توجه داشت که کسی که این موهبت الهی و این شهرزاد درون را دارد باید آن را تربیت کند، به آن رسیدگی نماید و رشدش دهد. مثل رسیدگی به گیاه و درخت.

از اصول اولیه و مهم نویسندگی این است که پیش از هر چیز نویسنده باید از یک معرفت برخوردار باشد و بر اخلاق نویسندگی پافشاری کند. نویسنده باید پیش از شروع به کار نوشتن، داستانهای زیادی را بخواند و مشق کند تا بداند چطور یک داستان را سامان داده و بعد خلق کند.