حضور اجتماعی موثر در برخورد با بی‌حجابی
چند هفته‌ای است که پیادرو خیابان انقلاب پشت نرده‌های #دانشگاه_تهران صحنه فعالیت مدافعان امر به معروف و نهی از منکر شده است؛ زنان چادری که از بسیج شهری هر روز آنجا جمع می شوند تا تذکر لسانی حفظ حجاب بدهند؛ فارغ از اینکه این شیوه موثر است یا خیر؛ چند نکته‌ای درباره وضع مطلوب می گویم:
۱-پشت دیوار دانشگاه تهران پیش از پاییز۱۴۰۱ هم حدودا همین‌گونه بود که امروز هست لذا هدف‌گذاری برای این مانور خیلی دقیق نیست؛ از سویی دانشگاه محیط کنش‌گری است و طبعا مواجهه این‌گونه در کنار آن به زودی به نزاع مبدل می شود. محیط دانشجویی مواجهه دانشجویان را نیز می طلبد و باید اجازه داد آنجا از تبادل نظر دانشجویان انقلابی و محجبه و طیف مقابل فضای درست شکل بگیرد.
۲-پیش از مانور امر و نهی؛ حضور اجتماعی می تواند بزرگ‌ترین اثر را برای تغییر شرایط داشته‌باشد؛ یکی از نکاتی که باعث می شود در ذهن بی‌حجابان توهم ایجاد شود؛ این است که مثل خود را در خیابان زیاد ببینند! -اتفاقی که همین الان هم کمتر است چرا که عموم جامعه حجاب دارند- اما همین زنانی که بهشان بخاطر این مدل تذکر لسانی نقد دارم؛ اگر صرف حضورشان پشت دیوار دانشگاه زیاد باشد؛ اتفاق مثبتی رقم می خورد.
به دلایل مختلف فرهنگی، عرفی، شرعی و… همواره زنان محجبه حضور کمتری در کوی و برزن داشته اند، خانه نشینی و پرده پوشی جزئی از فرهنگ ایرانیان اصیل شده است اما انگار بخشی از جهاد در روزگار ما #حضور_اجتماعی_زنان است تا هم با دیدن یکدیگر متوجه شوند که #اکثریت_جامعه را معتقدان به #حجاب تشکیل می دهد و هم توهم بی‌حجابان از بین برود. اتفاقاتی مثل راهپیمایی 22 بهمن این واقعیت را نمایان می کند اما باید بدانیم حضور اجتماعی باید به امر روزمره تبدیل شود که واقعیت را تثبیت کند.
به این فکت جدی دقت کنید: در چندین نظرسنجی جامعه ای که در کلیت پاسخ نظرسنجی؛ بدنه کثیری بوده اند، در پاسخ به اینکه «مثل شما در جامعه چقدر است؟!» پاسخی می دادند که کسر کوچکی از واقعیتشان هم نبود، چرا که عموما درگیر مارپیچ سکوت فضای رسانه ای می شدند.
۳-اثر اجتماعی از جایی موثرتر است که فرد موثرتر است؛ لذا اولین جایی که شما می توانید حضور اجتماعی داشته باشید؛ محل زندگی خودتان است! اگر قرار باشد پایگاه های بسیج اثرگذار باشند اولین جا همان محله خودشان است؛ جایی که آنها را می شناسند؛ رفتارها و تلاش های آنها دیده شده است؛ در بیگناه‌های مختلف از خدمات کرونا تا حادثه و امر خیر و… آنها را در محله دیده اند و مخاطب می تواند آمر را به عنوان همزیست خود بپذیرد!
پی نوشت:
درباره مواجهه آمران پشت دیوار دانشگاه تهران، به ذکر خاطره ای بسنده می کنم؛ اوایل دوران دوم خرداد که تغییرات فرهنگی‌اجتماعی سرعتی پرشتاب داشت، ناحیه بسیج محل ما-که احتمالا دستوری گرفته بود از مرکزیت بسیج- تور کوهپیمایی در دربند گذاشت و یک جمعه صبحی چندین اتوبوس راهی دربند شدیم، مثل همه اتفاقات دیگر بسیج، چفیه به گردن و…؛ قرار بود ما فضا را با حضور خود تلطیف کنیم و بفهمانیم که جامعه با آن شکل تغییرات یکی نیست، اما بیش از تلطیف ایجاد حس ناامنی کردیم. حضور تعداد بسیار زیاد بسیجی بصورت سازمانی آن هم تنها برای یک هفته نه تنها اثر مثبت نداشت، بلکه تاثیر عکس هم داشت؛ اما همان تعداد اگر هر روز در محل خود ظهور و بروز داشتند شاید چنین نمی شد و یا اینکه اگر واقعا بصورت هفتگی پایه کوهپیمایی بودند و جمعی از آنها را اهالی کوهپیما هر هفته می دیدند نه فقط برای یک مانور!
